Oglądając „Wędrujący cień” trzeba zacząć od tego, że filmy telewizyjne Kazimierza Karabasza są fabularne tylko z nazwy. W gruncie rzeczy są to raczej filmy dokumentalne, w których zapisany jest los bohaterów wykreowanych na potrzeby małego ekranu. Możliwość własnoręcznego uformowania osobowości głównych bohaterów pozwala na podzielenie się z widzem głębszymi refleksjami dotyczącymi postaw, problemów, zachowań, mechanizmów jakim podlega człowiek w społeczeństwie.
Portrety różnych ludzi można scalić w jedną postać, można kompilować ich doświadczenia. W przeciwieństwie do rasowego dokumentu, kiedy formalnie ograniczonym jest się tylko do tego co siedzi w duszy człowieka - bohatera filmu. Karabasz jako dokumentalista swoje umiejętności podpatrywania przeniósł na telewizyjny film fabularny. W „Wędrującym cieniu” stworzył parę młodych ludzi, którzy zaczynają układać sobie życie. Adam jest inżynierem budowy, Ala skończyła chemię i pragnie kontynuować rozwój naukowy w przyfabrycznym laboratorium. I w tym momencie wkracza na ekran rzeczywistość. We wszystkich odcieniach szarości. Adam w pracy siedzi za grosze po 12 godzin, obowiązki służbowe wykraczają poza granice czasowe pracy, absorbują jego życie prywatne. Ala rozczarowana wiadomością o braku funduszy na laboratorium, podejmuje pracę, w której się nie spełnia. Oboje stają się niewolnikami swoich frustracji, które gniją w nich i trują im życie. Ala nie radzi sobie, wzbiera w niej świadomość, że zajmuje się czymś dla niej nieistotnym. Adam pochłonięty pracą na budowie nie rozumie, że jego żona ma większe aspiracje niż praca w technikum. Unika szczerej rozmowy, ucieka do obowiązków. Życie wkrótce jednak i jego doświadcza. Pojawiają się pierwsze rozczarowania w pracy i pierwsze wątpliwości czy aby na pewno to jest miejsce dla nich.

Oboje mieszkają w hotelu, w małym prowincjonalnym miasteczku, bez perspektyw. Patrząc na ich znajomych, tamto miejsce nie ma im nic lepszego do zaoferowania. Może samodzielne mieszkanie, może większe pieniądze, jednak realiów tamtego miejsca się nie zmieni. Polska, rok 1979.

Nasuwa się pytanie czy taka jest kolej rzeczy, czy życie na prowincji jest ciężarem odbierającym siły do przeżywania małych i wspólnych radości? Mimo wiążącej konwencji dokumentu, wydaje się jednak, że Karabasz jako remedium zasugerował otworzenie się ze swoimi problemami, rozmowę, próbę zrozumienia, uwolnienie frustracji, które niszczą wewnętrznie. To rozwiązania przyjmuje się na wiarę.