O cholera, zgadzam się w 100%. Lubię oglądać tego typu filmy, ale w tym było coś nie tak. Rozumiem, że oparty jest na prawdziwych wydarzeniach, ale sposób ukazania tej historii niezbyt mnie porwał. Na dodatek miałem problem, żeby chociaż w najmniejszym stopniu kibicować bohaterom, gdyż sami wiedzieli na co się porwali. Nie pojechali tam pozwiedzać, zapoznać się z kulturą tylko na własne życzenie wmieszali się w sprawy polityczne tego ogarniętego wojną, kompletnie obcego sobie kraju, dla zarobku. Rozumiem też, że "tacy właśnie byli", bo podkreślają to co 5 minut ("ryzykanci", "ludzie wojny"), ale ich zachowanie sprawiało wrażenie, że bardziej boją się powrotu do Norwegii (w której przecież żadne inne wyroki im nie groziły, obawiali się trybu życia) niż więzienia, w którym siedzą. Niezbyt chętnie współpacowali z prawnikami, a "ten brunet" co odwalił podczas rozprawy, to już był szczyt debilizmu. Nie dość, że pogrążył kolegę, to w więzieniu mogli ich jeszcze za to zabić. Zauważyłem, że był już niepoczytalny i kompletnie mu odwaliło psychicznie, ale za taką akcję na miejscu "blondasa" chyba bym go naprawdę ukatrupił w tej celi, albo wydał innym więźniom. To była jedyna sytuacja w filmie jaka wywołała we mnie emocje, bo to był ewidentny "strzał w kolano". Wierność jest super, ale kończy się w momencie kiedy ktoś zaczyna działać na Twoją niekorzyść. Zresztą na pierwszej rozprawie też ostętacyjnie pokazywali, że mają wszystkich w dupie, a chyba było wiadomo, że miejscowym bardziej chodzi o szacunek, zachowanie, a nie o dojście do prawdy. Także podsumowując, dla mnie wyglądało to tak: siedzieli w więzieniu, ale nie robili nic żeby się z niego wydostać. A jak oni nie robili, to czemu ja miałbym się tym przejmować.